Stap 17: Reis: Serendipity
"Serendipity is op zoek in een hooiberg voor een naald en een farmer's daughter ontdekken."
— Julius Comroe, Jr.
Langs het pad van een reis vindt u dat wat u eerst zochten slechts het topje van de ijsberg was van wat het leven u te bieden heeft. Soms zal de wereld samenspannen om lijn van het pad met goud voor uw aankomst. Helaas, u kan niet op zoek gaan naar het goud omzoomde pad; wat u vinden zal nooit helemaal wat je eerst zocht. Je hebt gewoon te vertrouwen, laat de wereld uw hand nemen, en ontspan in de dans. Het moment zal u ontmoeten wanneer u klaar bent.
Mijn verhaal:
Ik had net liep in Twentynine Palms, CA. Het werd avond, en mij watertje getting hongerig voor iets gekookt. Toen ik het had gemaakt aan het belangrijkste centrum van de stad, vond ik een Vietnamees restaurant met een geweldig grote lijn naar voren. Blijkbaar, zij hadden hun grootse opening, en de plaats was volledig vol. Vietnamees, ik was hunkeren naar wat pho (Vietnamese kip noodlesoep) en ik was absoluut nieuwsgierig over dit nieuwe restaurant. Mijn gedachten waren, "Die het hel leven out hier thats Vietnamees?"
Ik ga in de rug en zie een van de werknemers. Ik chatten met hem in het Vietnamees, vertelde hem dat ik liep hier uit Los Angeles en wil voor het opslaan van mijn winkelwagen in de rug terwijl ik in het restaurant eten. Hij is beneden, dus ik de kar parkeren, nemen van mijn rugzak, en stel mezelf in lijn.
Op dat moment voelde ik me bijzonder verlegen. Was een groep van acht, vermoedelijk mariniers uit de Marine Corp Base in Twentynine Palms met hun data aan mijn linkerzijde. Aan mijn rechterzijde was een groep van negen, een familie vieren de verjaardag van iemand door het uiterlijk van een cake van de kindverjaardag gehouden door iemand in hun partij. Ik had zelf niet gezien in een spiegel voor dagen, en ik ging ervan uit dat ik keek nogal shabby en slechte uitvoering van een stoffige rugzak, vuile kleren dragen. Dus ik bleef tegen mezelf en geschud rond rustig terwijl iedereen leek te worden betrokken in het gesprek.
Het wachten was lang, zelfs voor één tabel, en dus de mariniers en hun data vertrokken, waardoor ik met de familie. Iets aangeklikt plotseling in mijn gedachten, zoals een impuls om te spreken, en ik vroeg de familie jarig was. Een van de jongens vertelt me dat het de verjaardag van zowel de vader en de zoon; Ze gebeurde delen dezelfde verjaardag. Interessant. Daarom vraag ik de oudere man van de groep, vermoedelijk de vader, hoe oud hij was. 65, zegt hij.
Nou, dat was ongeveer even oud als mijn vader. Dus sprak ik met hem over mijn vader, en hoe hij moet uitkijken voor zijn gezondheid. Het gesprek loopt gemakkelijk, en uiteindelijk krijgen we te praten over Vietnam. De man had tijdens de oorlog in dienst geweest, en dus krijgen we te praten over hoe het was toen en hoe hij zou willen sommige dag terug naar Vietnam reizen. Het gesprek krijgt uiteindelijk waar ik vandaan en waarom ben ik in Twentynine Palms.
Geheim van uit. Ik liep.
Deze kerel begint enkel gaan wilde. Hij vertelt zijn hele familie, en vervolgens introduceert hij mij aan zijn vrouw en zijn vrienden. Iedereen vraagt me vragen en vertelde me over de weg. Tegen die tijd mijn verlegenheid is volledig verdwenen en ik voel me goed alleen het chatten met iedereen in de groep.
Ongeveer een uur gaat door daar ik heb naar het restaurant, en ze uiteindelijk mijn naam voor mijn tabel noemen. Gedurende die tijd, was er een andere man die te op een tafel voor één wachten stond, hoewel ik niet heel merk hem tot ik in het restaurant ben. Hij vraagt: "Dus, bent u wandelen in het hele land?" Ik denk dat hij was geweest dakranden-dropping op het gesprek.
Ik cijfer dat ik in feite nam de enige tabel voor een totdat ik klaar ben met eten, dus ik kijk recht in de ogen van deze man en zeggen, "Ja, you want to join me eten?" Ik heb nooit in mijn leven een vreemdeling te eten met mij gevraagd, maar nooit in mijn leven heb ik denk dat ik zou duwen een kar in het hele land, dus ik was niet met veel moeite met 'primeurs'. Hij accepteert, en wij gaan op naar onze tafel.
Hij gaat zitten en zegt voor mij, "Ik ben toevallig worden fietsen. Ik kwam hier uit Florida." Hot damn, een andere reiziger!
Toen David en ik gepland de route weer thuis, hadden we het stuk tussen Twentynine Palms en het volgende city east opgemerkt. De afstand bovenrand uit 70 mijl, die gemakkelijk zou worden overschreden met drie dagen ter waarde van water. De wagen kon alleen dat gewicht van water, dat ongeveer 10 gallons (voor twee personen was). Op dit punt in de tijd, had David en ik gescheiden te lopen op ons eigen tempo, en gepland om af te spreken in Twentynine Palms. Hij was achtergebleven ongeveer 2 dagen achter me, dus ik ging wachten voor hem te komen.
De fietser opbrengst te vertellen me de gevaren van de route die ik neem, die door de dorre Mojave-woestijn loopt. Belangrijker nog, hij vertelt me dat de volgende stad over, rijst, CA, eigenlijk is een verlaten benzinestation. Ik kijk naar hem vol ongeloof. Blijkt dat de woestijn stretch 70 mijl niet wordt uitgevoerd. 110 mijl loopt naar Vidal Junction, CA. Dat is een + 6-dag Mars door de hete, droge Mojave. Ik werd nogal bezorgd over de voortdurende. Als David meekomen moest, zouden we moeten ten minste 20 gallons, die zou het wrak van de kar, niet te vergeten duwen het bijna onmogelijk maken.
Zodat de versnellingen in mijn hoofd draaien. De fietser en ik start het brainstormen manieren om over te steken van de woestijn. We komen met een paar oplossingen, maar geen erg bevredigend is voor mij. Ik zou moeten met David later bespreken.
De fietser en ik vervolgens verplaatsen op om te praten over andere onderwerpen. Als we besluiten om te noemen het een nacht, hij brengt me terug naar zijn motelruimte en geeft me zijn kaart van de fietser, die alle de voetganger-veilige routes naar Phoenix, AZ, samen met details over de faciliteiten en accommodatie onderweg. We deel manieren en ik weer terug naar mijn winkelwagen.
Voor mij was dat moment een griezelige gebeurtenis voor serendipity. Ik kon gemakkelijk gegeten bij een ander restaurant, zweeg bij mezelf in die lijn, of nooit uitgenodigd de vreemdeling aan mijn tabel. Echter behoed die ervaring mij lopen rechtstreeks in de Mojave-woestijn en het risico op uitdroging. Mijn oorspronkelijke plan was om door te gaan wandelen door Twentynine Palms zonder te wachten tot David, omdat ik dacht dat ik kon krijgen meer kilometers dan hem.
Toen David en ik ontmoette, had hij besloten om terug naar huis en laat het me weten, die stond me toe om op te lopen met voldoende water te passeren die woestijn stretch.
