Vele jaren geleden ging ik op een lift avontuur door Frankrijk. Ik begon in Vlaanderen, maakte het meest westelijke punt van Frances en de prachtige Franse kust aan het surfen beuken neergedaald op de grens met Spanje. Vanaf daar ging het direct naar het Oosten, richting de Middellandse Zee.
Hoe meer ik liftte door dat deel van het land, hoe minder ik gespannen. Mijn Tour van Frankrijk werd een echte reis lopen. Ik heb genoten van het land, de geur, de mensen & het wild levende dieren. In die zin dat bestellen, al - niet de geur van de wilde mensen op het land.
Één dag kwam ik op een plaats genaamd Iraty. In plaats van de gebruikelijke stinkende schapen & af en toe- maar ook stinkende - fietsers de pass was druk met een heel ander soort mensen: jongens & meisjes met verrekijkers en scopes. Het leek dat puur toevallig ik één van Europes hotspots voor de spectaculaire najaarstrek van roofvogels en ooievaars raakte. Ik echt nog nooit gehoord over die plaats vóór - zijn jong, u weet - en aangezien ik al bleef op enkele andere plekken van migratie voordat heb ik besloten om een paar dagen te verblijven.
Die werd paar dagen twee maanden.
Toen heb ik eindelijk besloten te gaan met mijn trek naar de blauwe kust, najaar had viel en de nachten kregen echt koud zijn in de bergen.
Er was één probleem: Ik had geen tent & geen fatsoenlijke slaapzak. En ook geen geld. Of niet genoeg, laten we zeggen.
In plaats van het veranderen van mijn plannen, besloten heb ik om te improviseren. Dus ik ging naar de lokale markt, en kocht een rol vuilniszakken, sommige powertape & dubbele dubbelzijdige tape, een goedkope schuim tapijt en een deken van overleving. En ook een sixpack sinaasappelsap. En een paar biertjes. Dat is het officiële verhaal.
In een beetje meer dan een uur ik iets dat bouwde niet uitzien als iets anders, maar wat bleek te zijn een van de beste schuilplaatsen die ik ooit heb gehad.
Ik hoorde over vuilnis zak overleving vóór en ik eens getest, maar met deze creatie gekanteld ik het naar een ander niveau. Geen het kidding.
Gisteren heb ik gebouwd dat onderdak opnieuw, in de laatste stralen van het zonlicht. Net als toen.
Gedreven door het plezier, ditmaal. Niet door noodzaak.
