Voor soortgelijke projecten Bekijk mijn website www.willrhall.com
Wat is het?
Dit is een lopend project dat ik gewerkt heb aan om te zien van de mogelijkheden van interactieve stereoscopische installaties bij het bestuderen van de perceptuele proces. Ik gebruik een setup die ik heb genoemd een Diplopiascope om te onderzoeken. De Diplopiascope is gegaan door een paar veranderingen, maar in principe is een stereoscopische kijker waarmee de viewer waarmee de beelden die worden ze getoond door middel van een analoog apparaat.
Hoe werkt het?
Stereopsis is de perceptie van diepte door middel van een object met beide ogen wordt gezien. Als gevolg van de horizontale scheiding van de ogen staan de twee enigszins verschillende weergaven van dezelfde scène aan elk netvlies. Deze informatie, samen met enkele andere signalen, wordt gebruikt door de hersenen voor de berekening van de diepte.
Dit effect wordt gesimuleerd in de Diplopiascope door de presentatie van de stereoscopische films of afbeeldingen aan de linker- en ogen via projectors of monitoren. De kijker zit en bekijkt de beelden tegelijkertijd via een gespiegelde weergave apparaat.
Ik vond het interessant om te zien wat er gebeurt als we verschillende weergaven voor elk oog op hetzelfde moment presenteren. Dit heet verrekijker rivaliteit. Wat gebeurt er als we dezelfde scène op verschillende tijden weergegeven? Hoe zit het met sterk verschillende gezichtspunten van hetzelfde object? Wat als de kijker wordt gezet in controle van wat ze via enkele fysieke controles zien?
Deze tutorial is meer een handleiding voor het maken van het apparaat bekijken voor experimenten dan een fysiologische uitleg van stereopsis zelf, en niet het in veel detail over het stereoscopische om films te maken want er al veel grote informatie over deze online is gaat.
Hier zijn twee video's van de Diplopiascope wordt gebruikt. De ontwerpen zijn iets anders maar het idee is hetzelfde.
De video's van de drummer in de installatie die hierboven gebruikt werden doodgeschoten met twee camera's vanuit een vaste positie. De video's werden vervolgens lus en onafhankelijk geprojecteerd. De video's worden bekeken via een gespiegelde weergave apparaat, het linker oog de beelden uit de links camera wordt getoond, het recht de beelden vanaf de rechterkant van het oog. (In feite, de video's zijn omgekeerde horizontaal als gevolg wordt gezien door spiegels. Tegen dit, werden de video's omgekeerde horizontaal in de projector-instellingen).
Als gevolg van de video's wordt ooit zo iets verschillende lengtes (ongeveer 100 milliseconden), wanneer lus ze synchroon lopen steeds meer. Vanwege dit, terwijl de stationaire objecten in de video (het drumstel, houten frame, kegels, muren, etc.) zijn gezien in scherpe stereoscopisch 3D, de bewegende objecten (de drummer, mensen, enz.) zal blijken in tweepersoonskamer. Dit levert een vreemd effect, zoals de hersenen ongecontroleerd tussen welke informatie zij beschouwt schakelt, willekeurig springen van het linkeroog rechts domineert perceptie. Moeilijk uit te leggen hoe het eruit is, maar de bewegende objecten nemen op een merkwaardige phantom-achtige aanwezigheid in de echtheid van hun solide stereoscopische omgeving. Terwijl het grootste deel van het gezichtsveld vaste in aangename 3D blijft, wordt de figuur van de drummer lijkt te springen in en uit de tijd frames en bewustzijn zelf.
De snelheid en richting van de video's worden beheerd door de viewer via een analoog apparaat verbonden met de PC via arduinos.
Er zijn twee sprekers, een van elke PC, en de audio overeenkomt met de video's en wordt ook gecontroleerd door de wijzerplaten.
De video hierboven toont een iets andere versie van de installatie. Het principe achter de bekijken methode blijft hetzelfde, maar een verschil is de daadwerkelijke video's wordt Toon. In het eerste voorbeeld, werden de video's geschoten stereoscopically vanuit een vaste positie. In dit geval, werden de video's geschoten met behulp van een mobiele camera tuig (zie later). Het tuig is zo ontworpen dat het kan splitsen en weer naadloos samenkomen. Door het filmen langs de twee lange trajecten van heiligdom gates, ik wilde zien wat er gebeurd als de linker camera (links oog) ging één pad en het recht camera (rechter oog) beneden anderzijds. De linker- en de juiste routes in de video zijn zeer vergelijkbaar, maar niet identiek. Onze hersenen kunnen compenseren voor de kleine verschillen in de scènes die we zien? Zouden we een uniforme weergave van één vaste traject waarnemen, of zou het Geef ons een hoofdpijn?
De snelheid en richting van de video's worden weer gecontroleerd door wijzerplaten zodat de kijker kan het aanpassen van de beelden die zij worden getoond. Door dit te doen kunnen ze spelen met verenigen en bezwijken van hun visuele waarneming.
