In mijn kindertijd ontdekte ik een interessant fenomeen: als ik een lichtbron op een voldoende versterkte televisie-ontvanger aangesloten en zwaaide het licht rond voor een video-camera, kon ik het licht om te functioneren als een 3D augmented reality display dat de sightfield van de camera, als virtuele informatie op de top van fysische realiteit bedekken zou. Ik ben opgegroeid in een tijd toen de technologie was transparant en eenvoudig te begrijpen. Radio's en televisies gebruikt transparante elektronische lampen genaamd "vacuüm buizen" waar je kon zien binnen hen en ze al hun geheimen onthuld. Ik ben vervolgens getuige geweest van een overgang naar een tijdperk van dekking waarin wetenschappelijke principes werden verborgen binnen geïntegreerde schakelingen met gesloten-source firmware. En terwijl machines werd meer "gesloten", trad we een nieuw tijdperk waarin zij ook begonnen te kijken naar ons en onze aanwezigheid voelen, nog niets over zichzelf (Zie een kort essay schreef ik over dit metaphenomenon) onthullen. Ik wilde kunnen te voelen van de sensoren en zien wat ze kunnen zien. Dus ik iets dat ik genaamd de PHENONAmplifier, een apparaat dat fysieke verschijnsel in een feedback-lus van openbaring bedacht versterkt.
Het werkte door video feedback, en vanwege de feedback lus, op een van de moeilijkste problemen oplossen in vergrote werkelijkheid: uitlijning tussen de reële en virtuele werelden. Als gevolg daarvan kon ik artistieke "lichtschilderingen" of "licht tekeningen/graphings" als wetenschappelijke visualisaties waar de mate van zichtbaarheid van elk punt in de ruimte een bewakingscamera bemonsterd kon zelf zichtbaar worden gemaakt. Ik noemde dit "Metasensing", dat wil zeggen zien wat een camera kunt zien (sensing sensoren en hun vermogen om zin sensing). Als een professor, ik leer dit aan de studenten in mijn klas Wearable Computing en Augmented Reality elk jaar, maar een aantal mensen heb geprobeerd te reproduceren dit interessant wetenschappelijk resultaat en moeite (het is enigszins moeilijk alle voorwaarden om goed te krijgen voor het fenomeen optreden) hebben gehad. Dus kwam ik met een zeer eenvoudige manier om te onderwijzen en dit fenomeen verklaren. Elke student bouwt een zeer eenvoudige één pixel camera, en een zeer eenvoudige 3D augmented reality-systeem met een gloeilamp of LED om te leren over dit interessant effect. Als eenmaal begrepen, wordt dit effect heeft in vele toepassingen, zowel artistiek en wetenschappelijk. Zie bijvoorbeeld de Elektronika van de consument van de IEEE, 4, lid 4 blz: 92-97, 2015.
