Wat was nog vervelender de manier waarop die ze werkte. De enige verstandige plaats was de keukentafel, maar al haar boeken en papieren zou moeten worden verplaatst voor elke maaltijd. Ze zou verliezen dingen, smash gerechten zoals ze bereikte voor pennen, morsen pizza saus en chocolade ijs op belangrijke brieven, enz. Toen ze kon niet gehinderd in de tabel wissen worden, ik kom thuis van haar gebogen omhoog op de vloer in de hoek van een kamer, knaagdier-achtige, vinden haar benen alle warmte-uitslag splotched van de laptop ventilator of languit op bed met haar handen typen gekraakte voor haar gezicht als kleine t-rex wapens. Het was triest.
Een kille maart dag wij waren het weggooien van een kerstboom die zaten in de hal kast vergeten en was nu het aantrekken van alarmerende depots van hout luizen. Als we het meegesleurd in de hall, mijn vrouw ogen lichtten op.
"Dit zou mijn kantoor!" Ik gaf haar een sceptische blik. ' Waarom niet? Oh alsjeblieft! Ik ben klein! Echt, kijk hoe klein ik gaan!' Ze gekruld in een foetushouding op de grond te midden van dennennaalden, sap en hout Luis lijken aan te tonen. 'It be great!'
"Kijk naar de ketel." Ik grunted onder het gewicht van de boom, die ze was niet meer te helpen stabiliseren.
'Zo?' Ze kronkelde over en geduwd ineffectieve tegen de enorme metalen pod bum met haar voeten. "We zetten het ergens anders. Zoals... uh...'
Ik zuchtte. ' Het is een ketel. Deze aangesloten op een heleboel dingen die echt heel belangrijk zijn. We gewoon niet verplaatsen...' Ze was zo enthousiast; Ik haatte de stem van de rede. Ik keek rond om te proberen een andere manier uit te leggen aan haar hoe het onmogelijk zou zijn, wanneer plotseling, ik vroeg me af of het echt was dus onmogelijk na alles.
En dus: het Nano-Bureau. In één weekend omgezet wij een nutteloze ruimte in een grillige kantoortje. U kon ook geheim, ongebruikte hoeken en gaten in uw huis te vinden en maken een plek waar u zich concentreren kunt op het doen wat je het meest van houdt.
Hier is hoe...
