: Stap 1 (wat sommigen misschien zien als) twijfelachtig belangen.
So. Om te beginnen met, ik ben een persoon met vreemde neigingen, of zo ik heb af en toe gekregen om te geloven, toen ik mensen om me heen vertellen hoeveel ik hou om te kijken naar mensen (en dieren) ingewanden. Mijn vrienden smile vriendelijk; de meeste van hen niet eens met deze belangstelling, maar ze weten mij een relatief vriendelijk en onschuldig persoon en daarom buiten verdenking. Vind ik leuk kijken ingewanden? Ja. Is er een dreiging dat ik verzoek hen om hun eigen voor mijn vermaak? Nr.
Misschien is het de cirkels die ik vind mezelf in, maar met bekenden en onbekenden is de reactie soms anders. Ze kijken naar mij, kijken elkaar, zwijgend evalueren mijn verhaal over de keer dat ik een menselijke oogbol gehouden in mijn hand en mijn liefde voor menselijke therapieën. Is ze een grapje, denken zij. Is dit een eufemisme? En zo ja, door het tandvlees is gebroken, voor wat?!
Dus toen ik naar Berlijn vijf jaar geleden en nodig verhuisde om te beginnen vanaf nul op de voorkant van vrienden, begon ik vrienden met de eenvoudige dingen vinden. U weet, mountainbiken, street art, tekening, DIY. Dit zijn vrij fail-safe in deze stad. (Dit om erop te wijzen, aspirant vriend asielzoekers, hebt u een mijn little pony fetish of voorliefde voor het indexeren van de dop van de fles, moet u wellicht een beetje meer voorlopige om onderzoek te doen voordat u uw mensen vinden. Of start eenvoudig. Kijk om je heen voor de lopende trends, kies een dat beroep, en volg het spoor van geïnteresseerden.)
In januari van dit jaar liet ik Berlijn voor een residentie van vier maanden in Pier 9 in San Francisco (een plaats ik nooit geweest en wist dat slechts één persoon) en ik dacht op dit gebrek aan morbide metgezellen, tegenslag mezelf met de gedachte dat ik zou worden het ontmoeten van mensen die mijn andere interesses delen: computers, kunst, voedsel, spullen maken. Er was genoeg tijd om een Gemeenschap met die belangen later vinden.
So. Stel je mijn vreugde toen een maand of dus, iemand een e-mail rond taxidermie vermelden en er meteen een vlaag van opgewonden antwoorden was. Vermeldingen van muizen met eend voeten, het werk van Spencer Black, sourcing roadkill... Het klopt dat ik dacht. Pier 9 Is inderdaad een plaats waar alles mogelijk is.
Wanneer de vlaag van mails weggeëbd, ik dacht en dacht. (Niet ongebruikelijk voor me) Was het een grap? Een passerende fancy? En hoe dan ook, ik heb genoeg te doen, jongleren de vierduizend projecten die ik was vastbesloten om te voltooien en een logge hersenen dreigt te dwarsbomen me elke stap van de weg?
Ik ben niet een organisator van evenementen. Alleen soort organiseren ik daadwerkelijk doen is de boeken in mijn boek-hoekje. Maar de deur was geopend; het was tijd om te doorlopen. Een kans om taxidermize (sic) en morbide vrienden maken, gewoon wachten om te worden belanden.
En ja, te midden van tolerant grinnikt van mijn collega's voor het eerst uitgezonden (die waren net zo verbaasd en eventueel zich zorgen over het enthousiasme dat opgedoken) ik begon de e-mail flurry opnieuw, suggereren we allemaal voldoen aan. Een gebeurtenis. Vrienden te maken en dingen van de huid. En deze, wereld, gaat dit Instructable.
