Sinds 1940 hebben wij produceren en vervreemden steeds meer plastic in de Oceaan. In 2013 alleen schatten wij om ongeveer 300 miljoenen tonnen plastic - hetzelfde gewicht van de gehele mensheid (vlees en beenderen) in plastic, alleen in één jaar hebben geproduceerd. Plastic is giftig. Kunststof inslikken kan leiden tot de ontwikkeling van infecties, kanker of zelfs de dood. Kunststof drijvers voor honderden mijlen, ver weg van degenen die het geproduceerd. Kunststof kan veranderen ons leven in een zeer slechte manier, als we nu niet handelen.
Wat is het probleem dat wij adres willen?
We proberen te zin plastic in de Oceaan. Wat bedoelen we met "sense":
- Lokaliseren (waar op welk ogenblik - timestamp)
- Kwalificeren (wat)
- Kwantificeren (hoeveel van het)
De oceanen zijn enorm, we weten kunststof is daar, maar het zou er veel meer makkelijker te reinigen als we weten waar het is. Tot voor kort dachten we dat we tien tot honderd miljoenen tonnen plastic zou vinden bij het oceaanoppervlak. Een recente studie suggereert dat plastic drijvend aan de oppervlakte van de oceaan alleen accounts voor 34.000 ton maximale rekeningen.
Waar is 99% van de rest van het plastic dat we dachten dat we zouden vinden?
- A / fishs / doet schildpadden / vogels eten? Deel van het te verteren? Kak het?
- B / doet het zinken op de bodem van de Oceaan?
- C / doet het einden naar beneden zo klein, het vrijkomen van alles het is chemie?
- D / doet het het strand bereikt?
Vandaag, we weten niet in wat verhoudingen en waar kunststof is, die is over. Bijvoorbeeld, als een groot deel van de kunststof werd geconsumeerd door zeedieren in dat soort hoeveelheid, het zou hebben verwoestende gevolgen voor de voedselketen zijn wij onderdeel van. Het kan mede verklaren waarom wij al 90% van de oceaan grote vissen sinds 1950 hebben gedood en bevestigen de theorie die door 2048 alle grote vis in de Oceaan zou zijn gegaan.
Hoe we het plastic in de oceaan vandaag zin? Wat stellen wij voor om te onderzoeken?
Met ingang van vandaag (juli 2014) we nemen grote schepen, een lange arm aan het einde waarvan er een fijn net (manta trawler is) om vast te leggen van kunststof stukjes uit te breiden. Plastic vervuiling onderzoek met netten is zeer traag, gevaarlijk en tijdrovend, omdat alle deze plastic heeft gesorteerd met de hand onder een Microscoop dissectie.
In deze instructables onderzoeken we de mogelijkheid van het ontwikkelen van een optische sensor, dus in plaats van "verzamelen spullen" (kunststof maar ook plankton) met een net, we verzamelen het "beeld van dingen" en onmiddellijk omzetten in "gegevens" (tijdstempel, lokaliseren, kwalificeren, kwantificeren). Marine biologen hebben gedaan deze technologie voor decenia voor plankton met behulp van LOPCs (Laser optische Particle Counter).
Hoe doen we het?
We bent hacking een robot van de radio-gecontroleerde zeilen te voeren een webcam die video records water en plastic deeltjes stroomt al het. Het plastic wordt vervolgens verzameld met een net gekoppeld aan het einde van de contraption zodat we vergelijken wat we schatten van video feed, VS wat we eigenlijk fysiek verzamelen - zodat we kunnen vaststellen hoe nauwkeurig onze systeem is (tolerantie). Het huidige prototype is zeer ruw maar bevestigt dat het mogelijk op afstand is bedienen van een compacte platform om het vastleggen van video van plastic deeltjes.
We werken aan:
- verbetering van de sensor (waterdichtheid, optische kwaliteit, grootte, energieverbruik)
- verbetering van het vervoer van de sensor (boot van de macht, misschien wind-aangedreven)
- verwerken van video, isoleren bewegende stukjes
- gebruik van laserdiode waarmee ons onderscheiden van kunststof van plankton
- ontwikkelen van een on-board software voor het verwerken van de gegevens (met de Banana Pi)
- de gegevens online in real-time communiceren
Wie zijn wij?
Deze instructables werd gemaakt door studenten van de Hong Kong Harbour School : Brandon Wong, Riccardo Ricci, Aiyana Campbell, Lara Bevan, Matteo Griffiths, Hector Soekarno, Alexander Paul, Max Wilson, Andreas Zhang en Akasha Campbell geleid door Stanley Johnson, Cesar Harada en onze belangrijkste Christine Greenberg. De ouders ook een veel geholpen en een heleboel credits verdienen. Dank aan Edward Fung (Hong Kong), Taivo Lints (Estland). Originele onderzoeksvoorstel door Cesar Harada hier. Dankzij de rijk geïllustreerde boek "onderwater ROBOTICS: Science, Design & Fabrication" door Dr. Steven W. Moore, Harry Bohm en Vickie Jensen, Westcoast woorden Editor.
Afbeelding bovenz─│de van dode walvissen credit: http://www.pelagosinstitute.gr
