Stap 3: De Uncanny Valley en sociale interactie
Wanneer de uitoefening met robots, brengen we altijd naar de tafel een scala aan sociale kennis en geschiedenis met ons. Dit maakt elke interactie die we met robots niet alleen door onze eigen vooroordelen van robotica, maar ook door onze ervaring van de natuurlijke wereld besmet hebben. Hoe dichter bootst een robot iets anders, de meer verenigingen zijn wij in staat om te trekken en daarnaar. Aangezien een robot in feite een spiegel van onze vooroordelen, in sommige verband is is enige wijze waarin een robot gedraagt zich correct. Het moet er niet toe of het is hulpeloos flailing op de grond, of uit elkaar te vallen. Na alle, zowel het concept van "maaiende hulpeloos" en "uiteenvallen" zijn sociale constructies aangekomen bij van ons begrip van en interactie met andere organismen en machines. Ongeacht wat de robot doet of zijn eigen niveau van kennis, zullen we onze maatschappelijke realiteit bij het project.Bovendien, buiten onze eigen sociale constructies brengen we met ons een zeurende meta-cognitie dat dit wezen niet levend in dezelfde zin dat we zijn. Dit begrip kan zowel ons in staat stellen te accepteren het gemakkelijker als een autonome wezen in zijn eigen recht, maar ook leiden ons om het te verwerpen als een goedkope simulatie. Als roboticist die Masahiro Mori werd in 1970, bestaat een "uncanny valley" in menselijk empathy niveaus op drempel waarin een robot wordt zeer mens-achtig, en vervolgens weer verdwijnt geheel als perfecte replicatie wordt gerealiseerd. Met andere woorden, we hebben empathie voor robots tot het punt waarop het ligt zeer dicht bij mens, op dat moment hebben we een sterke afkeer. Moet de robot blijven steeds meer mens-achtig (tot het punt dat niet te onderscheiden van menselijke), onze niveaus van empathie spike tot mens-tot-mens empathie niveaus. Deze plotselinge en drastische duik waar onze empathie gedaald dramatisch voordat stekelige omhoog opnieuw, is de "uncanny valley"
Bijvoorbeeld deze verontrustende humanoidrobot valt diep in de "uncanny valley:"
Terwijl dit beginsel grotendeels op robots van humanoid toegepast wordt, durf ik te raden dat hetzelfde principe kan worden toegepast - grotendeels - te zoomorphic robots. Immers, ongeacht of de dieren hebt rijke cognitieve en emotionele leven (waarvan ik denk persoonlijk dat sommige doen), project wij ons over hen, en in sommige capaciteit humaniseren hen. Ik zou durven te raden een bijna perfecte robot hond, zou net zo verontrustend als een bijna perfecte robotic mens.
Begrip dat ik nooit volledig perfecte replica zoomorphic's zal bereiken, heb ik besloten niet naar mijn zinnen gezet op het. Het is mijn zorg dat "bijna perfect" uitvoering misschien wel erger dan een geabstraheerde mimesis. In plaats van directe replicatie, heb ik uiteengezet om te creëren wat Simon Penny genoemd een "sociale Agent." Deze agenten bestaan binnen een sociaal milieu, als een soort weerspiegeling van de viewer. Mensen observeren en vervolgens projecteren hun eigen culturele metaforen en verenigingen op hen, maken van culturele betekenis waar niemand echt bestaat. Om deze reden, zou kunnen het hoofd van een tandenborstel met een batterij en trillende motor aangesloten worden opgevat als levend - zelfs speels - hoewel er geen echte intelligentie van wat te spreken. Inspelend op de mensen moeten begrijpen en betekenis aan de wereld te brengen, deze apparaten misbruik maken van de eerdere ervaringen van mensen met andere levende wezens te bieden van de betekenis.
In dit geval profiteert de robotic agent eigenlijk gedraagt zich als andere organismen, maar niet echt proberen om om het even welk van hen. Om te beginnen, het kan kapitaliseren op Volksgeschiedenis bestaande culturele vereniging, en anderzijds het niet dreigt te vallen in de "uncanny valley." Dus, het was niet mijn doel om de bestaande formulieren opnieuw te maken. Geen zin had. De biologische organismen die ik studeer reeds bestaan in een heel fijne manier. In plaats daarvan, het is mijn doel om te profiteren van de bestaande sociale reacties deze vormen bij de mens veroorzaken. Dit kan gemakkelijk worden gedaan zonder perfecte replicatie.
In plaats van opnieuw een spin of squid, heb ik uiteengezet te maken van een nieuwe "soorten", die zou kunnen worden opgevat als spin-achtig of squid-achtige. Uiteindelijk ben ik het opbouwen van robotic wezens die zou kunnen worden opgevat als autonome - misschien zelfs intelligente - levende organismen, maar hebben weinig tot geen intelligentie om te spreken van. In andere woorden streef ik voor de robots te worden opgevat als het leven in een sociale context, in plaats van te bestaan als zelfbewuste levende organismen die proberen te leven. Uiteindelijk, het is niet mijn bedoeling om gedrags reacties uit robots, maar gedrags reacties uit mensen.
